W latach 20. i  pierwszej połowie lat 30. XX wieku jednym z najważniejszych zadań, przed jakimi stało państwo polskie, było uporządkowanie systemu prawnego i stworzenie z prawa trzech zaborców wspólnego systemu.

Stąd powstałe w latach 20. i wprowadzone w życie w latach 30. nowe regulacje prawne dotyczące prawa karnego i cywilnego. Na te lata datuje się także kodyfikacja prawa gospodarczego, nie wyodrębnionego jeszcze wtedy jako osobna gałąź prawa. W ramach tej kodyfikacji powstał kodeks handlowy oraz kompatybilne z nim prawo upadłościowe i prawo o postępowaniu układowym. Wzorowane na prawie niemieckim prawo upadłościowe i układowe zajęły się,  firmami znajdującymi się w kłopotach finansowych. Jednocześnie podzielono problematykę na dwie grupy: takie, które wynikają ze złego zarządzania firmą przez właściciela lub wyznaczone przez niego osoby, oraz takie, które wynikają z niezależnych od dłużnika okoliczności. Głównym konstruktorem prawa upadłościowego z 1934 r.  był lwowski profesor prawa Maurycy Allerhand. Jego komentarz z 1937 r. stanowił główny przewodnik po prawie upadłościowym w okresie jego restytucji po roku 90. XX w.  Znacząca miana stosunków gospodarczych i społecznych na przestrzeni ponad 60 lat XX w spowodowała częściowy anachronizm „starego prawa”.Wprowadzona w 2003 roku nowa ustawa „Prawo upadłościowe” połączyła w jedną całość postępowanie upadłościowe i dotychczasowe prawo układowe. Dodatkowo ustawodawca wprowadził postępowanie naprawcze. W chwili tworzenia prawa upadłościowego w 1934 r. w prawie handlowym (gospodarczym) wykorzystywano pojęcie kupca. Po wejściu w życie ustawy o działalności gospodarczej w roku 1989 kupca zastąpiono podmiotem gospodarczym, a  po kolejnych zmianach ustawy - przedsiębiorcą. Jednakże nie ulega jednak wątpliwości, że chodzi ciągle o te same podmioty prawa.

W Stanach Zjednoczonych upadłość regulowana jest prawem federalnym. Obowiązujący od 1979 roku Kodeks upadłościowy (Bankruptcy Code), reguluje upadłość likwidacyjną (tzw.Chapter 7) oraz upadłość reorganizacyjną (tzw. Chapter 11), z której najczęściej korzystają spółki.

Złożenie wniosku o upadłość może być dobrowolne, dokonane przez samego dłużnika, lub przymusowe, poczynione przez kwalifikowanych wierzycieli. 

W przypadku wniosku dobrowolnego samo złożenie wniosku w upadłościowym sądzie federalnym stanowi rozpoczęcie postępowania upadłościowego i ma taki skutek, jakby zostało wydane orzeczenie sądowe (order for relief). Jeżeli wierzyciele nie złożą wniosku, w którym mieliby powstrzymać automatyczne działanie prawa, postępowanie może toczyć się bez orzeczenia sądu aż do czasu, kiedy wymagane będą jego decyzje dotyczące rozstrzygnięć szczegółowych, takich jak powołanie syndyka lub inne przewidziane przepisami Kodeksu upadłościowego. W praktyce sąd często jest angażowany w postępowanie od samego początku przez różne strony w sprawach spornych pomiędzy wierzycielami i dłużnikiem.

Inaczej jest w przypadku, gdy wniosek o upadłość jako przymusowy składają kwalifikowani wierzyciele. Wówczas order for relief, a więc orzeczenie sądowe o rozpoczęciu postępowania, musi być wydane przez sąd upadłościowy po przeprowadzeniu oceny, że istnieją podstawy do wszczęcia upadłości. Sędzia zarządza rozprawę przed wydaniem orzeczenia, jeżeli dłużnik lub inne uprawnione strony sprzeciwią się wydaniu order for relief. Na tym etapie sąd, po rozprawie, może odrzucić przymusowy wniosek o upadłość.

Istotnym skutkiem złożenia wniosku o upadłość (zarówno dobrowolnego, jak i przymusowego) w Stanach Zjednoczonych jest wstrzymanie wszelkich windykacji i innych akcji wierzycieli, które miałyby na celu odzyskanie ich wierzytelności - do czasu rozstrzygnięcia przez sąd (tzw. automatic stay). Niektórzy wierzyciele mogą wystąpić do sądu o zniesienie tego automatycznego zabezpieczenia wobec ich wierzytelności w przewidzianych w Kodeksie przypadkach. Automatycznie wstrzymane windykacje obejmują wszelkie postępowania sądowe, inne czynności mające na celu przejęcie aktywów dłużnika, próby zabezpieczenia długu oraz potrącenia. Taki automatyczny skutek daje szansę wszystkim stronom postępowania upadłościowego na stabilizację i skoncentrowanie się na rozstrzygnięciach przewidzianych w prawie upadłościowym. Często mówi się, że dłużnik oddał się pod czasową ochronę prawa upadłościowego przed swoimi wierzycielami.

Skonsultuj się on line ze specjalistą:

602 29 64 09

 

 

 

.

 

.